Over mij

 

Over mij

 

Via mijn traject Loskomen van de Traumaband begeleid ik mensen die vast zitten in het web van psychologisch / emotioneel / narcistisch misbruik. Bewust en uit ervaring, houd ik mijn naam privé t.a.z. het onderwerp misbruik en narcisme.

[ Mensen die los willen komen van de traumaband en de gevolgen van het trauma dat dit type misbruik veroorzaakt help ik bewustworden van wat hen is overkomen, waarom en hoe hier uit te komen en te blijven.  Met een unieke door mij ontmethode begeleid ik hen in zelfonderzoek te doen en stappen te ondernemen om de gevolgen van narcistisch misbruik te overwinnen. Om vanuit zichzelf gezondere stappen te maken richting een betere en gezondere kwaliteit van leven. ]

Ervaringsdeskundige

Eigenlijk vind ik het een wonder hoe ik mijn kindertijd ben doorgekomen, omdat het thuis onveilig en vreselijk moeilijk was. Onveilig vooral emotioneel en mentaal (maar dat heeft de grootste impact), soms ook fysiek. Al heel jong had ik een ondragelijk grote last op mijn schouders, zonder familie om dit mee te (ver)delen of die me hiervoor beschermde. Mijn moeder was het enige dat ik had. Geen vader, geen broer of zus, geen opa’s of oma;s (waar ik iets aan had, allemaal op afstand in mijn leven) en zelfs geen ooms of tantes, neefjes of nichtjes. Nu, in mijn volwassen leven, loop ik nog steeds tegen de enorme gevolgen aan die dat heeft; het geen familie hebben… Het heeft me bizar sterk en zelfstandig genaakt, maar vraag niet tegen welke prijs die ik daar nu nog steeds voor betaal.

Mijn vader verdween spoorloos toen ik vier was en bleef spoorloos de rest van mijn jeugd. Toen ik volwassen werd, begon ik te begrijpen waarom. Mijn moeder was een hel om mee te leven, mijn vader is ervoor gevlucht. Niet erg liefdevol of verantwoordelijk naar je kind nee. Hij had in zijn vluchtactie alle 1000,- gulden van mijn kinder spaarrekeningetje gejat dat ik van mijn buitenlandse opa (die ik nooit zag) bij mijn geboorte had gekregen. Verder was er thuis amper geld. Mijn moeder had geen werk nadat ze mij kreeg en leefde van bijstand.. Later hoorde ik van andere mensen die mijn vader hadden gekend, hoe gek hij altijd op mij was…. Dus dat was mijn eerste les in ‘liefde’. De eerste man waar je als meisje gek op bent. Je vader die van je houdt, kan blijkbaar evengoed van je stelen en je op je vierde en voor de rest van je leven laten vallen. Les 1 in liefde; man houdt van je, maar reken er maar niet op dat je daar zelf iets van merkt….

Toen had ik nog maar één persoon in mijn leven waar ik volledig afhankelijk van was. Eén waar je op zou moeten kunnen bouwen. Nog maar één waar je terecht kunt voor je ontwikkeling, veiligheid en geborgenheid.

Dat was mijn moeder. Ze bleek een verborgen narciste (mogelijk comorbid met andere stoornissen). Als kind weet je dit natuurlijk niet. Je hebt geen idee, maar ik wist wel dat mijn moeders gedrag niet normaal was. Al wist ik ook niet wat wel normaal was. Ik merkte alleen een verschil bij de ouders van mijn vriendjes/vriendinnetjes thuis en hoe zij leefden. Mijn moeder was anders, al kon ik dit zeker tot zeker mijn 35e niet duiden. Ik wist niks over narcisme of persoonlijkheidsstoornissen. Nu wijzer geworden en zelf deskundig; mijn moeders gedrag was extreem ‘covert’ narcistisch, manipulatief, onberekenbaar en dominant. Afgewisseld met ‘moeder liefde’. Ze kon mij troosten als ik was gevallen, ze kon me troosten als ik verdrietig was om iets buiten ons om (als het maar niet met haar te maken had). Ze was lief voor me als ik ziek was (maar wel dwingend in alles wat ik dan moest of juist niet mocht). Ze gaf me cavia’s op mijn verjaardag omdat ik zo graag een huisdier wilde. Maar ze manipuleerde diezelfde cavia’s, waar ik stapelgek mee was, weer weg te doen als ik niet naar haar pijpen danstte.

Naar buiten was ze een altijd vrolijke, spontane en sociale vrouw. Binnenshuis bitter, razend, manipulatief, a-flexibel, dwingend, duwend, trekkend en zeer dominant en altijd slachtoffer van alles en iedereen. Vanaf mijn 4e jaar stond ik alleen voor die onmogelijke opgave; leven met een narciste die afwisselend lief tegen me deed op haar voorwaardes, dan weer totaal onverwacht en onbegrijpelijk kil, afstandelijk of zelfs rázend om niets. Ze maakte mot haar persoonlijke hulpje in huis, haar praatpaal, verzorger, klusjesman, relatietherapeut, ik was haar partner die er voor haar moest zijn. Ik moest haar troosten in haar eindeloze huilpartijen die nooit ophielden. Ik was haar luisterend oor en voerde volwassen gesprekken over haar trauma’s en de relatieproblemen met haar mannen. Ik moest haar dagelijks helpen in het huishouden, waarbij ze me letterlijk constant op mijn vingers keek en ik nooit iets goed kon doen. Ze me de theedoek uit mijn handen gristte omdat ik de pannen niet op haar manier afdroogde. Ik moest de

Naar de buitenwereld was ik een vrolijk en lief kind. Een model kind. Heel goed op school. Nog beter in sport. Sociaal en bovendien al vroeg geleerd ook mezelf vermaken om anderen (lees mijn moeder) niet tot last te zijn….. Heel bewegelijk was ik, speels, creatief en heel gevoelig. Een kind met een enorm hart voor dieren. Een kind dat in de klas goed meedeed en makkelijk mee kon komen. Altijd goede rapporten, nooit “probleemgedrag”. Ik was het kind dat het opnam voor gepestte kindjes en dieren. Het kind “waar je geen last van had”. Recthvaardigheidsgevoel zal er al vroeg in. Naar werd ik ervan als er kindjes (of dieren) door anderen werden gepest. Ik was een jaar of 7 (altijd één na kleinste van de klas en vrij tenger), toen ik dé bully van de klas, een stevige jongen die vaak anderen pestte, een enorme optater verkocht. Zó boos was ik, toen hij een kind pestte op het schoolplein. Ik weet dit nog goed, ik was 10 kilo lichter dan hem. Dat was de eerste keer dat mijn “Don Quichotje” naar boven kwam, ongeacht mijn eigen kwetsbaarheid.  MijnEMDR therapeute, zei mij eens dat het voor mij beter zou zijn Don quichotje wat meer links te laten liggen. Ik begrijp haar zorg, maar ik kan het niet. Tot en met de 6e klas (nu groep 8) nam ik het op voor kinderen of dieren die gespest werden, voelde ik hun angst, hun eenzaamheid en pijn. Zelf was ik ook kwetsbaar, maar dat verbloemde ik altijd met mijn “geeft niks, ik red me wel” houding. Me niet zo bewust van hoe kwetsbaar, alleen en angstig ik zelf was…

Ik werd 24/7 gemanipuleerd en gedomineerd door mijn eigen moeder en er was niemand bij wie ik veiligheid kon zoeken. Nooit.

Ik was het kind dat in de klas goed luisterde, nooit voor haar beurt sprak maar áls ik wat mocht zeggen dan zei ik ook wat. Ik was het kind dat met spelletjes en wedstrijdjes graag meedeed en vaak won. Door de jongens altijd gekozen voor hun voetbal -of basektbalteam omdat ik goed ‘kon voetballen en basketballen. Ik had goed balgevoel 😉 Met de meisjes deed ik ook graag gymnastiek, maar ik versloeg ze tijdens wedstrijden vrijwel altijd. Elf jaar was ik, toen ik het teleurgestelde meisje dat tweede werd mijn gouden medaille gaf. Zulke dingen deed ik regelrecht uit mijn hart.

Buiten spelen vond ik heerlijk. Het liefst met de jongens uit de buurt hoewel ik ook vriendinnetjes had. Ik deed liever jongensachtige dingen, met de jongens mee. Voetballen, hutten en vlotten bouwen, Lego en Meccano vond ik leuker dan poppen of  ‘vader en moedertje’ spelen. Als puber werd ik een kei in vechtsport. De hele basisschool periode was ik een beetje een jongetje. Rokjes en jurkjes weigerde ik te dragen, al lukte me het vaak niet tegen mijn moeder in te gaan. Jurkjes en rokjes vond ik vreselijk (geen idee waarom). Het was zo’n beetje het enige waarover ik tegen mijn moeder in opstand durfde te komen, rokjes dragen. Dat jongetje willen zijn, is in de pubertijd helemaal weggetrokken, want in alle opzichten ben ik tot vrouw uitgegroeid, maar ik heb nog steeds wel testosteron-achtige dingetjes.

 

Die eigenschappen die van nature bij mij horen waren denk ik mijn redding, waardoor ik me enigzins staande kon houden denk ik, al ging ik thuis kapot en was er geen ruimte voor mij, als persoon (ik was voornamelijk in dienst van moeders grillen, wensen en behoeftes).

Mijn eerste traumaband. Ik was volledig afhankelijk van haar en doodsbang dat ook zij me zou verlaten. Doodsbang dat ik dan zielsverloren alleen in deze niet veilige wereld terecht zou komen omdat er niemand anders was waar ik terecht kon. Mijn moeder deed lief als ik op mijn knie was gevallen. Ze deed lief als ik griep kreeg, ze deed lief als ik een goed rapport had of een medaille won. Maar ze was er niet toen ik mijn HAVO diploma haalde. Ze was op vakantie met haar lover. In een schoolkantine vol papa’s, mama’s, broertjes, zusjes, opa’s en oma’s, kwam ik alleen mijn diploma halen. Ik deed er heel stoer over “vind ik niet erg, ik begrijp het wel” was hoe ik mezelf en anderen aanpraatte dat het geen groot probleem voor me was. Als ik terug denk, voel ik de eenzaamheid en in de steek gelaten voelen tot op het bot, nog.

Ze was lief, als ik in haar ogen “lief” deed tegen haar. Hoe lief tegen haar eruit moest zien, kon per uur verschillen en voor ik het wist noch begreep deed ik iets fout en veranderde mijn dag in een hel. Werd ik genegeerd, kreeg ik ongenadig op mijn donder en kon ik naar mijn 3 bij 2 kamertje oprotten tot ze me er weer vandaan haalde. Dat kon lang duren en dan moest ik met haar “praten” over alles wat ik “fout” had gedaan en excuses aanbieden. Nooit begreep ik wat ik fout had gedaan. Haar buien konden uit het niks omslaan van vrolijk naar de hel.

Dat mijn moeders gedrag een persoonlijkheidstoornis was, wist ik als kind natuurlijk niet. Ik wist alleen dat mijn moeders gedrag niet klopte. Er was iets helemaal niet goed. Haar gedrag was extreem pijnlijk, onberekenbaar en moeilijk, maar ik kon daar geen woorden aan geven. Niemand van de buitenwereld zag dit, ook niet moeders vrienden en kennisen die regematigkwamen want daar leek ze overwegend de spontane, vrolijke sociale vrouw. Al jong wist ik, dat je die buitenwereld niet duidelijk kunt maken, dat wat er zich thuis afspreelt tegenovergsteld is van wat men van mijn moeder te zien kreeg. En dus kon ik niet op hulp of bescherming rekenen. Al jong droeg ik alles alleen en zelf. als ik nu foto’s van mezelf zie als jong kind, zie ik het diepe verdriet en de angst in mijn ogen, achter mijn lachende mond en stoere houding.

Wat narcistisch misbruik betreft extreem door de wol geverfd en door de mangel gehaald, zowel als kind als als volwassene. Ik groeide op bij een verborgen narcistische moeder, zonder vader (die verdween spoorloos op mijn 4e) noch andere familie. Daaroor moest ik mij al heel jong alleen in de wereld staande ho. Het maakte mij jong zelfstandig. Sterk en kwetsbaar tegelik. Ik kan je vertellen dat zonder familie en een onberekenbare manipulerende moeder, de wereld geen veilig plek is om op te groeien. Een kind heeft een veilige basis en familie nodig om toe te komen aan zijn/haar eigen ontwikkeling. Als je ouder(s) op jou leunen en altijd onberekenbaar zijn, dan groei je op met al je focus op het “gelukkig maken” van je ouder en het voorkomen van straf.   Ik had alleen mezelf om op terug te vallen en had het geluk dat ik ondanks de hel thuis, goed op school presteerde, goed was in sport en een sociaal kind was. Daardoor presteerde ik in die buitenwereld vrij goed en viel niemand iets op over de hel waarin ik thuis leefde en niet goed toe kwam aan mijn eigen ontwikkeling. Aan “mij” aan wat wil IK. Wat is goed voor MIJ. De focus lag nooit op mijn behoeftes, grenzen, en wensen. Die focus lag op wat mijn moeder verwachtte, nodig had, en wat de buitenwereld van me verwachtte. Ontsnappen hieraan kun je niet. Je weet ook niet dat dit niet zo hoort

Ik ervaarde al heel jong, dat plaatjes naar de buitenwereld (lieve moeder en gelukkig kind) en de realiteit heel anders kunnen zijn. Zo’n kindertijd maakt je heel gevoelig voor toxische en narcistische mensen en situaties in je volwassen leven.

Daardoor in de liefde, in vriendschappen, zakelijk en in werk) En, met verschillende types narcisten en cluster B persoonlijkheden.

Dit begon ik pas na mijn 35e te beseffen. Ik had geen idee wat narcisme eigenlijk was, laat staan dat het een serieuze persoonlijkheidsstoornis is, bij meestal ‘normaal’ ogende en ‘normaal’ functionerende mensen, waarbij voornamelijk naasten het meeste getroffen worden.

Wat je niet weet, dat weet je niet, dus besefte of zag ik als naaste helemaal niet wat er gebeurde. Je bent er blind voor, je weet niet beter zolang je je er niet bewust van wordt of kennis over krijgt.

Zó lang kun je je dus onbewust zijn van het feit dat je wordt misbruikt en dat dát de oorzaak is van alles waarin je vastloopt in je leven. Inmiddels heb ik clienten en tref ik mensen die  pas na hun 50 of 60ste ontdekken dat ze een narcistische ouder hadden of partner.

Dit overkomt veel mensen die zo zijn opgegroeid of die onbewust in zo’n relatie zijn geraakt. Je weet niet beter, je hebt geen ander referentiekader en dus denk je dat alles wat er met je gebeurt en wat je voelt, normaal is.

Je minderwaardig, klein, onbelangrijk, ongehoord en ongezien voelen is jouw ‘normaal’ (al van kinds af aan, of later er nog zo ingeslopen). Dit kunnen veel mensen overigens heel goed maskeren.

En juist omdat het jouw ‘normaal’ is (geworden), weet je niet eens dat je je zo voelt. Je kunt je naar de buitenwereld best heel gelukkig en succesvol presenteren, maar van binnen ‘dood’ gaan.

En omdat je niet beter weet, heb je meestal ook niet in de gaten dat jij je hiernaar gedraagt, dat het in je houding af te lezen is, dat je het onbewust uitstraalt of dat de keuzes die jij maakt, op deze onbewuste overtuigingen, gestoeld zijn.

Door een kindertijd als dit, was ik  ‘voor-geprogrammeerd’ om in mijn volwassen leven steeds in zelfde soort situaties terecht te komen. Nooit geleerd om grenzen aan te geven of deze überhaupt te kennen. Nooit geleerd noch beseft, dat ik er toe doe, dat mijn stem ertoe doet, of mijn mening of mijn behoeftes. En dit maakt je vatbaar voor het type mensen die hier grandioos misbruik van maakt, hetzij bewust, hetzij door hen ook onbewust. En als ik al grenzen aan probeerde te geven, was dit totaal ineffectief.

Eigenlijk heb je geen idee dat, wat jij wilt belangrijk is en wat goed voor jou is. Dat jij überhaupt belangrijk bent. Je bent daar niet mee bezig en vaak weet je niet eens wat jij wilt of waar je grenzen liggen. Je bent zonder hierbij na te denken, voortdurend bezig in te spelen op ‘de ander’, om anderen te helpen, tevreden te houden of wring je je in bochten om misbruik te voorkomen. Hoe jij je voelt, is niet belangrijk, zelfs niet voor jezelf. Dát is wat je geleerd hebt, dat is hoe je bent ‘geprogrammeerd’.

Wat er met jou als kind gebeurt zie jij niet als misbruik, terwijl dat het wel is. Je weet gewoonweg niet beter. Hierdoor kom je nooit (goed) toe aan jezelf en je eigen ontwikkeling. Dat is mij ook overkomen. Tot ik me stap voor stap bewust begon te worden…Dit was en is nog steeds een proces van jaren.

Hoewel ik het als kind overal goed deed, op school, in sport en sociaal, deed ik dat vooral voor anderen of omdat het zo hoorde en uiteraard ook omdat ik die talenten bezat. Ik was een blij sociaal kind, dat alles goed (genoeg) kon en sommige dingen heel goed. Ik was het ‘ideale’ en gehoorzame kind dat overal in mee ging en altijd lief (gehoorzaam) bleef, ondanks waar ik onder gebukt ging. Zelf echt puberen heb ik nooit gekund.

Wat onzichtbaar voor iedereen bleef, was wat er thuis gebeurde, wat ik op mijn veel te jonge schouders droeg en zonder steun of begeleiding en altijd alleen.

Ik kwam daardoor niet, niet op míjn manier toe aan de ontwikkeling die bij míj paste en het maken van keuzes die goed waren voor mij. Ik kreeg geen ruimte om echt mezelf te ontwikkelen op de manier die bij mij past. Ik had geen ruimte om te werken aan mijn potentieel en toekomst. Het was thuis emotioneel (en soms fysiek) niet veilig en daardoor ligt je aandacht altijd op ‘overleven’. Onbezorgd en vrijuit kind zijn heb ik nooit gekend. Maar je weet niet beter, dus groei je op met het je altijd op anderen richten en op wat er van je wordt verwacht. En dus, kom je niet toe aan jezelf.

Ik hield mezelf, zelfs tot ver in mijn volwassen leven voor, dat ik ondanks wat er allemaal was gebeurd en wat ik had gemist, “een heel gelukkige jeugd had gehad“. Dit geloofde ik serieus heel lang. Nu weet ik dat dit een overlevingsmechanisme was dat veel mensen hebben.

Ik had geen idee, dat de hel waar ik in opgroeide, een hel was. Naar de buitenwereld was ik een vrolijk lief kind. En wat er op mijn schouders werd gelegd, hoorde niet op kinderschouders, maar dat wist ik niet.

Ik wist niets van mijn eigen grenzen, laat staan dat ik ze had, kon uiten, noch dat ze gerespecteerd werden. Pas na mijn 35ste begon langzaam het besef wat ik als kind had gedragen. Mijn eigen grenzen heb ik allemaal later moeten leren. Ik begon pas een beetje na mijn 35ste te ontdekken wie ik eigenlijk ben. “Wat vind ík leuk, wat past er bij mij en wat niet, voelt dit goed of niet“, waren vragen die ik me toen pas af begon te vragen. En vaak ook toen nog niet. Het was nog maar een klein minuscuul begin.

Een kindertijd zoals deze, was dé voedingsbodem voor nog veel meer (emotioneel) misbruik in mijn volwassen leven. Ik was een magneet voor persoonlijkheden met toxisch gedrag, vaak personen met veel status en/of macht, soms ook niet, maar evengoed toxisch. Ik belandde in situaties die op het eerste gezicht geweldig leken, maar heel destructief waren. Zowel in de liefde als werk, vriendschappen en woonomgeving. En kreeg daarbij op de koop toe, ook veel te maken met oordelen van onwetende maar net zo toxische ‘omstanders’. Waardoor mijn naam/reputatie, sociale leven en bedrijf naar de knoppen werd geholpen, tot ik niets meer had.

Na twee lange relaties waarin narcistisch misbruik met verschillende type narcisten, steeds duidelijker werd, begon ik te beseffen in wat voor toxisch web ik zat. Vanaf dat moment begon ik mezelf intensief te onderwijzen hierover.

Herstellen

Ik heb me via een lange weg van vallen en opstaan omgevormd nadat ik op alle gebieden in mijn leven vastliep, geisoleerd en opgebrand raakte. Het was een keiharde les die écht heel ver ging. Meerdere keren heb ik op het randje van ‘opgeven’ gestaan, niet in staat nog een uitweg te zien.

Eén of andere innerlijke drive bezat ik blijkbaar toch, om het opgeven niet toe te laten. En het is precies die innerlijke drive die ik wakker wil maken en in wil zetten voor anderen. Narcistisch misbruik is een groot maatschappelijk probleem.

Inmiddels geeft deze intense ervaring, waarin ik veel te maken heb gehad met oordelen van onwetende buitenstaanders, me een voorsprong op mensen die narcistisch gedrag niet herkennen en daardoor rechtstreeks in die val (blijven) lopen. Het heeft me veel over mezelf en de wereld geleerd ook en wat dat betreft ben ik de ervaring min of meer dankbaar. Ik sta nu behoorlijk stevig in mijn schoenen.

Zonder te weten dat het überhaupt bestond, bleek ik aan  Complex PTSS te lijden en raakte ik daardoor twee keer burnout. Burnout kennen we allemaal. Complex PTSS was ook nieuw voor mij. Lang heb ik niets geweten over het schadelijke effect dat dit had op je lichaam en geest. Met alle gevolgen van dien.

Narcistisch/emotioneel misbruik is een ernstig onderschat probleem. Het wordt amper erkend, noch herkend omdat het ‘covert’ is (onzichtbaar, sluipend en geniepig). Het vraagt heel veel kennis en ervaring het geniepige spel van narcisten te doorzien. Het vraagt bovendien dan ook nog de moed en de ballen om er afstand van te durven nemen.

Narcistisch misbruik isoleert mensen. Het verteert je en verzuipt je. Het vreet aan je ziel, je persoonlijkheid en je leven én je gezondheid. Je omgeving begrijpt niet wat er gebeurt, omdat het zo moeilijk te vatten is en onzichtbaar blijft. Dit maakt narcistisch misbruik dubbel zwaar; behalve het misbruik zelf, is er weinig tot geen begrip of steun. Veel slachtoffers hebben te maken met het “blaming the victim” verschijnsel.

In ‘hulpverleningsland’ heb ik gemerkt dat er voor slachtoffers van narcistisch/emotioneel misbruik niet makkelijk goede hulp te vinden is. Je moet het echt treffen wil je hierin goede hulp krijgen.

In de hulpverlening kun je bovendien opnieuw te maken krijgen met narcistisch misbruik, of onbegrip of onkunde. Veel slachtoffers, krijgen na het misbruik van een naaste, dus soms opnieuw te maken met misbruik in de hulpverlening en van omstanders. Dit is een wereldwijd probleem. En wie kun je dan nog vertouwen?

Bij narcistisch misbruik kun je dus ook nog opnieuw gehertraumatiseerd raken door onwetende omstanders en/of in de hulpverlening.

Na een aantal ‘missers’ in het zoeken van de juiste hulp, waardoor mijn proces veel langer duurde dan had gehoeven, trof ik uiteindelijk een goede trauma therapeute waar ik veel steun aan heb gehad. Eigenlijk voornamelijk omdat ze zo oordeelloos en begripvol luisterde en klankbordde.

• Even een disclaimer; het is natuurlijk niet zo dat de alle hulpverlening niet te vertrouwen is. Natuurlijk zijn er heel veel goede, gekwalificeerde en integere hulpverleners. Maar zoveel ook niet, helaas. En dat maakt de kans op hertraumatisering groot.

Sterker

Ik weet ook, dat het vooral mijn eigen inzet, intensieve verdieping in het onderwerp is, en vooral ook verantwoording pakken, waardoor ik sta waar ik nu sta. Bereidheid tot zelfreflectie en de moed om patronen, situaties en mensen los te laten. Ik heb me inmiddels meer dan 12 jaar intensief verdiept in het onderwerp narcistisch misbruik, de gevolgen hiervan en vooral… hóe dit te overwinnen. Mijn kijk op mezelf, op menselijk gedrag en de wereld is veranderd. Die wordt nooit meer hetzelfde, maar wel realistischer.

Overleef je dit, dan overleef je meer. Het maakt je enorm sterk.

Ik geloof dat ik heb doorstaan wat ik heb doorstaan, om anderen hierin te helpen. Hen te leren ontdekken wie zij zelf zijn, grenzen aan te geven, keuzes te maken, verantwoordlijkheid te nemen. Hoewel het een lange lange weg van vallen en opstaan is, is het echt mogelijk.

Wat kan ik je bieden?

Ik ben op een natuurlijke manier altijd al klankbord en praatmaatje geweest voor mensen die emotioneel in zwaar weer verkeren. Ik heb helder inzicht, ga pijnlijke waarheden niet uit de weg en heb een schat aan diverse ervaring.

Daarbij ben ik hoogsensitief, maar niet ‘van het softe’. Hooggevoelig maar met de benen op de grond en niet snel (meer) vatbaar voor suggestie, charmes en mooipraterij. Ik observeer en prik snel door lagen heen. En ik ben meestal vrij direct. Oftewel, ik draai niet om de hete brij heen en maak dingen niet (meer) mooier dan ze zijn.

Vanuit mijn vorige bedrijf, waarin ik o.a. les gaf, kreeg ik vaak te horen dat ik helder communiceer, dingen goed uit kan leggen en een sterk inlevingsvermogen heb.

Schrijven was van kinds af aan ‘mijn ding’ en hoewel nooit bewust, voelde ik al jong de kracht ervan.

In 2018 heb ik de opleiding Online Coaching met de Mindful Analysis methode afgerond en deed ik de opleiding emotiemanagement waarbij ik verschillende technieken heb verwerkt in mijn traject loskomen van de traumaband.

Momenteel (najaar 2020) ben ik begonnen met de opleiding Body Mind Release (BMR). BMR spoort belemmeringen, overtuigingen en blokkades en verwijdert ze op natuurlijke wijze. De BMR techniek, Het richt zich op de oorzaak van emotionele en lichamelijke klachten en lost deze op. Het resultaat is een blijvende verandering op alle gebieden van je leven.

BMR helpt om je eigen remmende factoren te ontdekken en te verwijderen. Niet zweverig, maar heel praktisch.

Verder heb ik de certificaten Reiki 1 en Reiki 2 maar ben hier op dit moment niet actief mee.

Uit pure interesse verdiep ik me ook in de Trust Technique.  Deze is ontwikkeld voor dieren, maar is net zo heilzaam voor mensen. Ik kijk veel naar dieren en hun gedrag. Je kunt er veel van leren en van deze Trust Technique nog meer.

Qua hobbies ben ik een dierenliefhebber, ik hou van lange wandelingen liefst met hond en een goede vriend of vriendin. Fotograferen vind ik ook erg leuk en op de computer ben ik redelijk creatief. Verder word ik blij van stromingen als de ‘TinyHouse movement’, minimalistischer leven, ‘vanlife’ en dat soort nieuwe ontwikkelingen en vind ik ‘gewoon lekker’ klussen ook heerlijk.